Kliknij tutaj --> ⚽ skurcze grzbietu u kota

Poniżej znajdziesz do nich odnośniki: Wapń całkowity ponad normę i zjonizowany poniżej normy a fascykulacje mięśni – odpowiada Dr n. med. Maria Magdalena Wysocka-Bąkowska. Silne drgania mięśni na łydkach – odpowiada Dr n. med. Anna Błażucka. Częste i bolesne skurcze łydek i stóp – odpowiada Lek. U chorego może wystąpić skurcz mięśni mimicznych i pojawienie się grymasu, zwanego „ironicznym uśmiechem” lub „uśmiechem sardonicznym”. Jednorazowo, skurcze mięśni trwają nawet kilka minut, a stan ten może utrzymywać się nawet do miesiąca, przy czym całkowite wyleczenie trwa do kilku miesięcy od pojawienia się objawów. Faza postictal – faza po napadach, która charakteryzuje się różnymi objawami, w tym sennością, depresja, podniecenie, zwiększony apetyt. Faza postictal u kotów może trwać 24-48 godzin. Atak (bezpośrednio kurcze) – charakterystyczny drganie kończyn, drgawki, utrata kału i kontrola moczu. Głowa jest często pochylona do tyłu Lizanie utrzymuje sierść w suchości i stymuluje poród. Po rozpoczęciu przez kota pierwszych skurczów może minąć 10-12 godzin, zanim pojawi się pierwszy kociak. Przy szybkim porodzie kot przechodzi z fazy skurczów do fazy parcia w mniej niż 1–2 godziny. Poród jest uważany za przewlekły i trudny, jeśli skurcze trwają dłużej w każdej z pięciu pozycji ramiona należy obrócić na zewnątrz, a następnie odciągnąć do tyłu tak daleko, jak to możliwe. Pozycja #1: ramiona są wyciągnięte w dół w kierunku bioder. Stanowisko # 3: Twoje ramiona powinny być wyrównane z ramionami. Pozycja # 5: twoje ręce powinny być bezpośrednio nad głową. Site De Rencontre Pour Mere Celibataire. Chociaż może się na to nie wydawać, skurcze u psów Są bardzo powszechne, zwłaszcza u tych psów, które stale uprawiają sport i tych, które są już w zaawansowanym wieku. Dowiemy się trochę więcej na ten temat, jest on bardzo interesujący i ważny dla wszystkich Twoich pupili. Wskaźnik1 Czy wiesz, czym są skurcze u psów?2 Jakie są objawy skurczów u psów?3 Jakie są przyczyny skurczów u psów?4 Co zrobić, jeśli Twój pies cierpi na skurcze?5 Jak możemy im zapobiec? Czy wiesz, czym są skurcze u psów? Ogólnie skurcze to niedobrowolne skurcze mięśni, które występują w różnych mięśniach, nie ma konkretnego mięśnia, który może cierpieć na skurcz lub nie, ponieważ każdy z nich może mieć ten skurcz, nawet najmniejszy ze wszystkich, jednak najczęstszy jest co ma miejsce w przypadku psów, ich nogach, a w przypadku ludzi, w nogach. Chociaż w niektórych przypadkach skurcze szyi mogą być częste. Należy zauważyć, że niektóre skurcze mogą nie powodować bólu, jednak w większości przypadków psy odczuwają ostry ból, gdy wystąpi jeden z tych skurczów, nawet w niektórych przypadkach psy tracą pełną ruchliwość na kilka sekund lub nawet kilka minut. Jakie są objawy skurczów u psów? Symptomatologia psów cierpiących na skurcze będzie się różnić w zależności od ich intensywności i nasilenia urazu mięśnia, który ma pies, wiedząc o tym, będziemy wiedzieć trochę o najczęstszych objawach, o których musimy wiedzieć, jeśli nasz przyjaciel cierpi na pewne skurcze: Sztywność mięśni Ból mięśni niezdolność do poruszania się Niektóre psy, zwłaszcza te z ciężkimi lub przewlekłymi skurczami, mogą mieć drgawki po upadku ze skurczu. Jednak tego typu poważne objawy są bardzo rzadkie, zwykle nie są widywane zbyt często, ale tak, są bardzo delikatne. Jakie są przyczyny skurczów u psów? Jak wspomnieliśmy wcześniej, głównym celem jest ciągłe i nadmierne ćwiczenia przyczyna skurczów Inną bardzo częstą przyczyną u psów jest wykonywanie ruchu lub ćwiczenia w niewłaściwy sposób lub ze zbyt dużą siłą. Ten rodzaj przyczyny, co robią, to nagle napinanie mięśni psa, powodujące skurcze. Z tego powodu psy wyścigowe, sportowe lub bardzo aktywne mają więcej tego typu problemów z mięśniami. Teraz dowiedzmy się trochę o innych przyczynach, które mogą powodować skurcze u naszych psów: Odwodnienie: Dzieje się tak, gdy psy nie piją odpowiedniej ilości wody, zwłaszcza te, które są w ciągłym ruchu lub ćwiczą znacznie więcej niż inne. Urazy nóg lub pleców: Może się to zdarzyć, gdy nasz pies dozna urazu nogi lub kręgosłupa, co może być spowodowane uderzeniem, upadkiem lub walką z innym psem lub zwierzęciem. Guzy mózgu lub zaburzenia neurologiczne: Tego typu choroby mogą powodować problemy w prawidłowym funkcjonowaniu układu nerwowego, co może skutkować mimowolnymi skurczami mięśni. Napady: Tego typu stany mogą wystąpić z powodu silnych uderzeń, zwłaszcza w głowę i kręgosłup, ale także jako konsekwencja lub objaw innej choroby, na którą może cierpieć pies. Chroniczny stres: dzieje się tak zwłaszcza u tych psów, których stres powoduje, że na długi czas kurczą się mięśnie, przez co sztywnieją i z czasem zaczynają się pojawiać sztywność mięśni. Osłabienie mięśni: Zdarza się to szczególnie u starszych psów, psów, które nie wykonują niezbędnych ćwiczeń, aby utrzymać zdrowe mięśnie lub jest następstwem innej choroby, która atakuje zwierzę i powoduje zwyrodnienie mięśni. Problemy z krążeniem: Cierpienie na tego typu problem może powodować, że tlen nie dociera odpowiednio do mięśni, a w konsekwencji zaczynają one zanikać i sztywnieć, powodując mimowolne skurcze. Choroby zwyrodnieniowe: Są to choroby, które ograniczają mobilność psa na średni lub długi okres czasu, powodując tym samym degenerację mięśni, która z czasem zacznie powodować skurcze. Co zrobić, jeśli Twój pies cierpi na skurcze? Leczenie psa ze skurczami będzie w dużej mierze zależeć od ich intensywności i trwałości, a także częstotliwości ich pojawiania się i tego, co powoduje, że dotykają naszego pupila. Gdy zauważymy, że nasz pies może cierpieć na skurcze, zaleca się zabranie go do weterynarza, w ten sposób przyczynę można zdiagnozować i odpowiednio leczyć. Kiedy psy są zdrowe i utrzymują stały i odpowiedni trening, nie powinny cierpieć na skurcze, jednak jeśli tak się stanie, pierwszą rzeczą, którą powinieneś zrobić, to wiedzieć jak pozbyć się skurczów to znaczy, wstrzymaj jakąkolwiek aktywność, którą wykonuje, daj zwierzęciu wodę do picia i delikatnie masuj dotknięte mięśnie, w ten sposób tlen będzie mógł swobodniej krążyć, a my również zmniejszymy napięcie mięśni. W takich przypadkach skurcze zwykle nie trwają dłużej niż kilka minut, ponieważ są tylko chwilowe i nie mają tendencji do nawracania. Jeśli podejrzewasz, że Twój pies cierpi na brak nawodnienia, możemy doradzić Ci przygotowanie naparu, który służy jako surowica dla psa domowej roboty, pomoże Twojemu zwierzakowi ponownie się nawodnić. Chociaż, gdy pies cierpi na łagodne skurcze i nie są one przyzwyczajone, wizyta u weterynarza nie będzie pilna, powinniśmy poświęcić trochę czasu na konsultację, w ten sposób będziemy mogli zweryfikować, czy nasz przyjaciel jest całkowicie zdrowy i nie doznał żadnych kontuzji, bez względu na to, jak małe. Radzimy zapytać zaufanego lekarza weterynarii o najbardziej odpowiednie procedury ćwiczeń dla twojego psa, zwłaszcza biorąc pod uwagę jego rozmiar, wagę, rasę, kondycję fizyczną i wiek. Pamiętaj, że nie wszystkie psy mogą mieć taką samą rutynę treningową i czasami może to być jedną z przyczyn skurczów psów. Jeśli Twój pies cierpi na skurcze i zauważysz, że nie był w stanie odzyskać normalnej sprawności ruchowej lub odczuwa silny ból mięśni, powinieneś jak najszybciej zabrać go do weterynarza, ponieważ może to wskazywać na uraz lub objaw tego, że możesz cierpieć na znacznie silniejszy skurcz niż poprzedni. W niektórych przypadkach psy, które przechodzą przez tę sytuację, muszą być leczone przez fizjoterapię, aby mogły odzyskać sprawność ruchową. Teraz, jeśli zauważysz, że u Twojego pupila pojawiają się ciągłe skurcze, że jego mięśnie są pogorszone i ma trudności z chodzeniem lub poruszaniem się, powinieneś natychmiast udać się do lekarza weterynarii, ponieważ jednym z powodów, dla których pies może cierpieć na wszystkie dolegliwości to może być z powodu jakiegoś innego Choroby psów która ma w konsekwencji lub symptomatologię sztywność lub mimowolne skurcze mięśni. W przypadku mówienia o starszym psie, skurcze mogą występować bardzo często, jest to spowodowane degeneracją mięśni i kości, która pojawia się wraz z wiekiem psa. W tego typu sytuacji lekarz weterynarii postawi jakość życia psa na pierwszym miejscu, w niektórych przypadkach alternatywą będzie fizjoterapia i zastosowanie leków alternatywnych. Jedną z rzeczy, o których musimy pamiętać, jest to, że jeśli nasz pies jest starszy i cierpi na ciągłe skurcze lub inną chorobę zwyrodnieniową, musimy trzymać go w odpowiednich miejscach, w których może odpocząć, a ponadto musimy starać się zmniejszyć wysiłek fizyczny, jaki pies musi wykonać dla pewnych rzeczy, w ten sposób możemy poprawić jego jakość życia, a także zmniejszyć jego dolegliwości. Jak możemy im zapobiec? Profilaktyka jest zawsze najlepszym lekarstwem na wszelkiego rodzaju choroby. Dlatego zawsze był to bardzo ważny temat, nie tylko w przypadku chorób psów, ale także ludzi, dlatego porozmawiamy trochę o tym, co zrobić, aby nasze pupile nie zachorowały. od skurczów lub urazów, które mogą do nich prowadzić: Utrzymuj zrównoważoną aktywność fizyczną: Musimy wziąć pod uwagę etap życia, na którym żyje nasz pies, ćwiczenie szczeniaka to nie to samo, co starego psa. Należy również pamiętać o jego wadze i ogólnym zdrowiu psa, ponieważ pies, który jest chory, musi mieć odpowiednią rutynę, która nie szkodzi jego zdrowiu. Utrzymuj dobre nawodnienie: Będzie to istotne zwłaszcza w tych przypadkach, w których pies wykonuje aktywność fizyczną, czy to spacery, treningi czy wyścigi. Zrównoważ swoje odżywianie: Zawsze musimy dbać o odpowiednie żywienie naszych psów, aby wiedzieć, co jest prawidłowe dla Twojego psa, skonsultuj się z lekarzem weterynarii, który podpowie Ci, co jest idealne w zależności od Twojego przyjaciela. Ćwicz we właściwym czasie: Zawsze zaleca się, aby psy chodziły w czasie, gdy temperatura nie jest ani za wysoka, ani za zimno, w ten sposób nie stawiamy ich w sytuacjach zagrażających ich zdrowiu. Procedury rozciągające: Podobnie jak w przypadku ludzi, zaleca się, aby psy wykonały dobry program rozciągania i rozgrzewki przed rozpoczęciem aktywności fizycznej, w ten sposób można uniknąć urazów mięśni więzadeł i ścięgien. Pamiętaj o potrzebach psa: Zawsze musimy wziąć pod uwagę wiek i stan zdrowia naszego psa przed poddaniem go rutynowym treningom, w ten sposób upewnimy się, że nasz przyjaciel nie zostanie negatywnie naruszony podczas ćwiczeń. Pamiętaj, że jeśli Twój pies jest w podeszłym wieku, jego rutyna powinna być dostosowana do jego wieku i stanu ciała. Zadbaj o swoje zdrowie: Zawsze należy stale kontrolować stan zdrowia psa, we właściwym czasie zabrać go do weterynarza, na bieżąco aktualizować jego szczepienia, odrobaczanie i rutynę zgodnie z zaleceniami lekarza, w ten sposób można mieć pewność, że pies będzie zawsze zdrowe i że ich możliwe stany zostaną wykryte i wyleczone na czas. Treść artykułu jest zgodna z naszymi zasadami etyka redakcyjna. Aby zgłosić błąd, kliknij tutaj. nie jesteśmy jedynymi, którzy mogą cierpieć na ból pleców; nasi futrzani towarzysze są tak samo podatni, jak my na jego skutki. Ponieważ pies nie może wyrazić swoje bóle i bóle jak my, ważne jest, aby mieć oko na wszelkie oznaki bólu. przyczyny bólu pleców u psów istnieje wiele powodów, dla których pies może cierpieć na ból pleców. Najczęstsze przyczyny bólu pleców psa obejmują: starość, urazy i choroby, takie jak choroba krążka międzykręgowego (IVDD)., Najczęstszą przyczyną bólu pleców psa jest IVDD chociaż wybrzuszenia dysków i urazu kręgosłupa może powodować ból kręgosłupa, jak również. Jeśli nie jesteś pewien, co jest przyczyną tego bólu zawsze zaleca się szukać dalszych informacji na temat przyczyny od lekarza weterynarii. ból pleców u starszych psów podczas gdy psy w każdym wieku mogą mieć ból kręgosłupa, bardzo częstą przyczyną jest zapalenie stawów, który jest bardziej powszechne rozwijać, jak pies rośnie w podeszłym wieku., Jest to zapalenie stawów, które mogą powodować wiele bólu i dyskomfortu, i wpływa na sposób, w jaki twoje psy będą poruszać, ponieważ powoduje sztywność w stawach. chociaż nie zawsze można temu zapobiec, utrzymanie wagi psów w dół i utrzymanie zdrowej diety może pomóc w radzeniu sobie z bólem. Zapalenie stawów może być spowodowane zarówno urazem, jak i uwarunkowaniem genetycznym/wadą. urazy pleców u psów uraz fizyczny jest częstą przyczyną bólu pleców., Czy uraz psa jest ze względu na traumatyczne zdarzenie lub coś tak proste jak źle lądowania lub poruszając się w niewłaściwy sposób, ból pleców psa może być wyniszczające. Utrudnia ich codzienne czynności. Jeśli ignorowane lub nieleczone urazów pleców może prowadzić do bieżących problemów pleców, jak twój pies wieku. Zwróć uwagę na zmiany w zachowaniu psa, takie jak nagła niechęć do gry lub niechęć do stania. Mogą to być oznaki, że twój pies pleców boli., ból pleców IVDD choroba krążka międzykręgowego (IVDD) jest stanem, który z czasem powoduje uszkodzenie i degradację rdzenia kręgowego psa. IVDD może powodować ból w czasie i może być zdetonowany z jednego niewłaściwego ruchu, który może spowodować pęknięcie dysku. Chociaż to wydaje się być bardziej powszechne w dłuższych psów kręgosłupa, takich jak jamniki i Corgis, wiele ras może mieć wpływ na to zwłaszcza psy, które mają nadwagę. Wybuchy IVDD nie są rzadkością i pies może doświadczyć ich wiele razy., objawy bólu pleców u psów nie zawsze jest łatwo rozpoznać, kiedy twój pies cierpi z powodu bólu pleców, ale istnieją pewne wyraźne objawy, które można to oznacza, że twój pies jest niewygodny., skurcze mięśni/drżenie sztywność lub chodzenie w zgarbionej pozycji szczekanie lub płacz podczas dotykania pleców zwiększona oznaka osłabienia lub letargu brak kontroli lub koordynacji zauważalne zmiany nastroju lub osobowości oznaki kulejenia lub przeciągania uraz wizualny, który można zobaczyć, takie jak zadrapania, siniaki. Koci ból pleców podobnie jak ich psy koty są również podatne na ból pleców i urazy. Ich znaki i wyświetlanie dyskomfortu są bardzo podobne do psów., Ważne jest, aby zwracać uwagę na zmiany poziomu energii, postawy, a także temperamentu u kota, a także zwracać uwagę na wszelkie zmiany w tym, jak się poruszają. Zmiany w tych różnych obszarach mogą być oznaką bólu pleców. dowiedz się więcej: Jak rozpoznać, czy twój kot cierpi przyczyny bólu pleców Twojego kota istnieje wiele powodów, dla których kot może odczuwać ból pleców, od urazu do starości. zakaźne zapalenie otrzewnej kotów jest specyficzną infekcją kotów, która może rozpalić rdzeń kręgowy i spowodować upośledzenie tkanek i układu nerwowego., Oto kilka najczęstszych przyczyn bólu kręgosłupa u kotów: IVDD złamanie kręgosłupa spondyloza zwichnięcie Limfom zanik mięśni rdzenia rozwiązania bólu pleców psów łagodzenie bólu pleców psa jest kluczowe, aby je utrzymać wygodnie. Pierwszym krokiem w kierunku leczenia kręgosłupa psa jest określenie przyczyny. odwiedź swojego weterynarza Jeśli chcesz pomóc zwierzakowi z ich bolącymi plecami, pierwszą rzeczą do zrobienia jest zabranie ich do weterynarza w celu prawidłowej diagnozy., Gdy znasz podstawową przyczynę ich bólu, Ty i twój weterynarz będzie w stanie stworzyć plan, który będzie działał najlepiej w leczeniu bolesności i ogólnej przyczyny. może to oznaczać, że twój pies będzie potrzebował operacji w zależności od przyczyny. Po operacji twój pies może potrzebować leków i terapii odwykowej w niektórych przypadkach, i mogą być umieszczone na Crate reszta nie dalej poruszyć ich pleców i pozwalają na gojenie., Zapewnij wsparcie pleców Szelki i podpory pleców są zawsze dobrym narzędziem, które pomoże zapewnić dalsze wsparcie pleców psów i złagodzić ból za pomocą formy kompresji. Odpowiednie podparcie pleców powinno być dopasowane do kształtu ciała Twojego psa. Ten poziom niestandardowego wsparcia zapewni wsparcie dla kręgosłupa, a także otaczających mięśni. W zależności od psa szkody, mogą one również muszą ograniczyć ich zakres ruchu jako uzdrowić., noszenie opaski na plecy nie jest zamiennikiem innych niezbędnych zabiegów dla psa podczas rekonwalescencji, takich jak odpoczynek w klatce, ale dodatkową pomocą w gojeniu. odzyskiwanie i leczenie bólu inne sposoby, które możesz pomóc swojemu psu, to upewnienie się, że pozostają w zalecanej przez weterynarzy wadze. Hydroterapia może być również dobre, aby pomóc psa odzyskiwania z operacji kręgosłupa lub urazów. Wspólne suplementy mogą również pomóc w procesie odzyskiwania., pomoc w poruszaniu się niektóre zwierzęta mogą korzystać z wózka inwalidzkiego dla psa, aby pomóc im pozostać aktywnym podczas powrotu do zdrowia. Wózki inwalidzkie wspierają psa od spodu, aby odciążyć jego tylne końce. w przypadku schorzenia kręgosłupa, zawsze ważne jest, aby upewnić się, że są one obsługiwane prawidłowo wzdłuż pleców, aby nie powodować dalszego dyskomfortu, neoprenowe podparcie brzucha może być używane do zapewnienia wsparcia pod brzuchem, aby utrzymać psa prawidłowo wyrównane i obsługiwane., Podparcie brzucha jest zawsze zalecane dla psów z bólem pleców lub urazem podczas poruszania się na wózku inwalidzkim. Zespół falującej skóry kotów to zaburzenie tajemnicze i trudne, o niewyjaśnionym podłożu i skomplikowanym przebiegu, na które zapada coraz więcej domowych kotów. Choć jednak samo zjawisko jest znane od dawna, to trudno znaleźć na jego temat konkretne informacje i zalecenia, jak przy nim postępować. Schorzenie to funkcjonuje pod wieloma nazwami: syndrom falującej skóry, rolowanie skóry, przeczulica (hiperestezja) skórna kotów, epilepsja psychomotoryczna i inne. Z kolei w języku angielskim mamy wspólną nazwę: Feline Hyperesthesia Syndrome (FHS). Choć samo zjawisko jest znane od dawna i choć duża grupa opiekunów obserwuje jego symptomy u swoich zwierząt, to trudno znaleźć na jego temat konkretne informacje. W dwóch kluczowych pracach o behawioryzmie kotów, wydanych w ostatnich latach w Polsce (Zaburzenia zachowania kotów autorstwa S. Schrool i J. Dehasse oraz Medycyna behawioralna kotów pod red. Horwitz i Millsa), brak usystematyzowanych danych na ten temat. W drugiej z wymienionych pozycji zaburzeniu poświęcony jest zaledwie jeden akapit, o bardzo ogólnej treści. Artykułów w języku polskim również jest niewiele – jedno z lepszych opracowań zagadnienia można znaleźć na stronie Akademii Felinologicznej. Nieco więcej informacji można uzyskać na stronach i w publikacjach redagowanych w języku angielskim, jednak i tam wiele treści powtarza się, bez rzucania nowego światła na zagadnienie. Z tego też powodu w niniejszym artykule, a zwłaszcza w jego części praktycznej, wielokrotnie zmuszona jestem opierać się na indywidualnej ocenie sytuacji, i dobierać metody postępowania zgodnie z własnym uznaniem i doświadczeniem, mając do dyspozycji jedynie bardzo ogólne POLECAMY Etiologia zaburzenia Etiologia tego zaburzenia jest bardzo złożona i niejednoznaczna. Część badaczy za główne podłoże uznaje czynniki neurologiczne czy fizjologiczne (np. reakcję skórną na obecność pasożytów czy inny czynnik chorobowy), część kładzie nacisk na elementy behawioralne, a jeszcze inni mówią o możliwości łącznego występowania tych przyczyn. Dlatego też często konieczne jest stosowanie wielodyscyplinarnego podejścia do rozpracowania tego problemu. Z moich doświadczeń wynika, że FHS najczęściej występuje: u kotów dorosłych (praktycznie nie obserwuje się go u zwierząt poniżej szóstego miesiąca życia, a u kotów młodszych niż rok pojawia się jedynie epizodycznie, w bardzo ograniczonej formie; najczęściej objawy widać u kotów między pierwszym a czwartym rokiem życia); u kocich jedynaków lub w kocich „duetach” – niezależnie od tego, czy zwierzęta są ze sobą spokrewnione, czy nie; u zwierząt z zaburzonym okresem pierwotnej socjalizacji lub u tych, których psychika jest bardzo delikatna i wykazuje dużą wrażliwość na otoczenie oraz występujące w nim zmiany. Według badaczy do pojawienia się problemu FHS predysponowane są szczególnie niektóre rasy, takie jak: syjamy, abisyńczyki, koty burmskie czy himalajskie, natomiast w mojej praktyce były to w dużej mierze dachowce, ale też maine coony. Symptomy i diagnozowanie Jedną ze specyficznych cech FHS jest jego epizodyczne występowanie – koty nie muszą wykazywać objawów w sposób ciągły, może w tym nie być żadnej regularności, choć może się ona pojawiać. Epizody mogą brać się „znikąd”, ale też mogą być efektem stałego, powtarzającego się rytuału (mogą występować o danej porze dnia, w wyniku konkretnego wydarzenia, np. interakcji społecznej lub jej braku bądź w efekcie ekspozycji kota na specyficzny dźwięk czy nawet temperaturę). Przebieg epizodu również jest bardzo indywidualny, jednak najczęściej w jego trakcie można zaobserwować: bardzo duże pobudzenie (w tym ruchowe, np. bardzo intensywne bieganie po domu), rozszerzenie źrenic, ślinotok, piloerekcję (na całym ciele lub tylko na ogonie), wzmożone intensywne machanie ogonem, wzmożone, napadowe lizanie tylnej części ciała, pleców i ogona, napiętą postawę ciała, wokalizację, niekontrolowane oddawanie moczu/kału, falowanie/marszczenie się/drganie skóry w tylnej części ciała kota – właśnie to wyróżnia zaburzenia ze strony FHS, owo specyficzne napinanie się mięśni podskórnych, które może poprzedzać napad, występować w jego trakcie lub też po okresie ruchliwości; może też pojawiać się bez któregokolwiek z pozostałych opisanych symptomów lub tylko w towarzystwie niektórych z nich. Zaburzenia dotyczące drgania skóry bardzo często pociągają za sobą reakcję w postaci nadmiernej pielęgnacji okrywy włosowej, która może doprowadzić do samookaleczeń. Jest to powód, dla którego często początkowe etapy FHS nie są precyzyjnie rozpoznawane, ponieważ zachowanie kota zostaje od razu zaklasyfikowane jako wylizywanie o uogólnionym charakterze obsesyjno-kompulsywnym. Tymczasem ta przypadłość to rodzaj zachowania zastępczego, które pojawia się często jako alternatywa dla dwóch innych zachowań pozostających ze sobą w konflikcie (np. głodu i strachu bądź nudy). W wyniku tego kot podejmuje działania gatunkowo prawidłowe, jednak niepowiązane z pierwotnymi odczuciami, a więc zaczyna lizać futerko. Jeśli sytuacje niekomfortowe, wywołujące sprzeczne odczucia, utrzymują się przez dłuższy czas, kot może prezentować zaburzenia nawet w okresie, gdy bezpośredni czynnik już na niego nie oddziałuje. Jest to więc problem mocno złożony, który często utrudnia odnalezienie jasnego powodu, dla którego FHS u danego osobnika pojawił się po raz pierwszy. I choć, ze względu na specyfikę tego schorzenia, FHS można uznać za problem z grupy zachowań obsesyjno-kompulsywnych, to jednak zdecydowanie lepiej podchodzić do niego świadomie, wiedząc, z czym konkretnie „walczą” kot i jego opiekun. Zaburzenia dotyczące rolowania skóry i wylizywania futra najczęściej dotyczą grzbietu, pośladków i ogona, rzadziej obejmują tylne łapy czy dolną część brzucha (tutaj raczej podejrzenie pada na problem ze spektrum zaburzeń pracy pęcherza moczowego). Nigdy nie spotkałam się natomiast z tym, aby rolowanie skóry dotyczyło głowy lub przednich łap – warto o tym pamiętać, gdyż te strefy ciała uznaje się za „bezpieczne” przy bezpośrednim kontakcie z kotem cierpiącym na FHS. Zawsze jednak, na pierwszym etapie działań, warto wykonać szersze badania, aby znaleźć ewentualne inne problemy zdrowotne. Diagnostykę FHS prowadzi się przez tzw. wykluczenie innych przyczyn (podobnie jak w przypadku zaburzeń o charakterze idiopatycznym). Według dr Jennifer Coates z Fort Collins w Kolorado (USA) lista badań oraz procedur, które należy wykonać, aby wyeliminować schorzenia wywołujące podobne objawy, jest następująca: badanie ogólne kota, badanie neurologiczne, zdjęcie RTG kręgosłupa, badanie dermatologiczne w formie zeskrobin skórnych w kierunku pasożytów (w tym roztoczy), prewencyjne podanie środka przeciw egzopasożytom – dla wykluczenia problemów, takich jak reakcja alergiczna na obecność pcheł, cytologia skóry – dla wykluczenia infekcji lub atopii, diagnostyka w kierunku mykodermatoz, dieta eliminacyjna – w celu wykluczenia alergii pokarmowej, skórne testy alergiczne – dla wykluczenia wpływu alergenów środowiskowych, leczenie kortykosteroidami (Prednisolon) – by sprawdzić, czy pod wpływem farmakoterapii świąd ulegnie redukcji, biopsja skóry lub mięśni – dla wykluczenia ewentualnej formy miopatii, TK lub MR – w zakresie wskazanym przez neurologa, okresowe przeleczenie lekami przeciwpadaczkowymi. Z kolei dr John Ciribassi (przewodniczący American Veterinary Society of Animal Behavior z USA) do wymienionych wyżej działań dodaje jeszcze: pełne badanie krwi: morfologia i biochemia z naciskiem na parametry wątrobowe, nerkowe, T4 i poziom hormonów (niestety, nie zostało określone, w jakim kierunku szukać), badanie ogólne moczu z oceną osadu. Jeśli po ich przeprowadzeniu nie ma widocznej poprawy lub jeśli dolegliwości narastają, jest to wskazanie do wdrożenia działań ukierunkowanych na FHS. Dieta i suplementacja Niezwykle ważnym elementem, na który należy położyć nacisk przy terapii FHS u kotów, jest odpowiednia, zbilansowana i dopasowana do gatunkowych potrzeb dieta. Powinna być ona wysokomięsna, mokra, oparta na składnikach dobrej jakości, bogata w białko pochodzenia zwierzęcego, mikro- i makroelementy oraz, w razie potrzeby, wzbogacana odpowiednimi dodatkami. Jest to tak istotne z kilku względów: Odpowiednia dieta chroni kota przed innymi problemami metabolicznymi, takimi jak choroby dróg moczowych, zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego, wątroby czy trzustki – każdy z tych problemów może dodatkowo pogarszać kocie samopoczucie i zwiększać nasilenie dolegliwości związanych z FHS. Wysoka zawartość dobrze przyswajalnego białka odzwierzęcego wpływa wydatnie na dobry stan skóry i sierści, co także przy tym zaburzeniu jest bardzo ważne – jakiekolwiek problemy ze skórą mogą bowiem potęgować objawy i zwiększać dyskomfort. W tym kontekście ważna jest także suplementacja kwasów omega-3 (DHA i EPA) oraz odpowiednia zawartość cynku w diecie – oba te składniki dobrze wpływają na kondycję skóry i okrywy włosowej. W literaturze amerykańskiej można też znaleźć sugestie, by do diety kota włączyć kurkumę, która wykazuje działanie przeciwzapalne, jednak nie znalazłam żadnych potwierdzonych danych dotyczących jej dawkowania ani sposobu podawania. Suplementacja tryptofanowa – tryptofan jest jednym z aminokwasów pochodzenia zwierzęcego, którego działanie na organizm jest szczególne: uznaje się go za naturalną substancję o działaniu adekwatnym do leków z grupy SSRI. Oznacza to, że tryptofan jest naturalnym antydepresantem i środkiem uspokajającym, który redukuje napięcie, obniża poziom stresu i pomaga w prawidłowym funkcjonowaniu organizmu kota również pod kątem psychicznym. Warto przy tym zaznaczyć, że jest to również aminokwas limitujący, co oznacza, że jego podaż w standardowej, zbilansowanej diecie może być niższa niż indywidualne potrzeby organizmu konkretnego zwierzęcia. Jego suplementacja jest całkowicie bezpieczna i nie ma górnych granic czasowych, a dobowo można bezpiecznie zaaplikować kotu ok. 100 mg tej substancji. U kotów z FHS suplementacja tryptofanowa daje bardzo pozytywne efekty, jeśli prowadzona jest przez okres nie krótszy niż trzy miesiące, natomiast dodatkową zaletą tego preparatu jest możliwość mieszania go z mokrą karmą, co pozwala na całkowicie bezstresowe dostarczanie go do kociego organizmu. Farmakoterapia w walce z FHS Działania w przypadku FHS w pierwszej kolejności należy podzielić na dwie grupy: medyczne i środowiskowe. Co do tych pierwszych, niestety, nie ma jednego schematu postępowania, które pomogłoby w poradzeniu sobie z problemem. W zależności od przypadków lekarze decydują się na wprowadzenie przede wszystkim terapii uspokajającej, której zasięg może być bardzo szeroki: od łagodnych środków, takich jak terapia feromonowa syntetycznymi analogami frakcji F3, aż do ukierunkowanej farmakoterapii o charakterze psychotropowym. Jeśli chodzi o zastosowanie leków, to przy tym problemie do dyspozycji lekarza pozostają trzy grupy preparatów: grupa SSRI – inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (Fluoksetyna, Paroksetyna), grupa TCA – trójcykliczne leki przeciwdepresyjne (Klomipramina), benzodiazepiny – ułatwiające przekaźnictwo GABA-ergiczne (Lorazepam, Oksazepam). O doborze leku i jego dawki każdorazowo musi zadecydować doświadczony lekarz weterynarii – nie wolno samodzielnie wprowadzać żadnych działań leczniczych bez skonsultowania tego faktu ze specjalistą (nawet jeśli opiekun posiada takie preparaty w domu i zna ich dawkowanie dla siebie). Warto natomiast wiedzieć, że farmakoterapia w przypadku FHS u kota jest działaniem długotrwałym. Dość szczegółowy opis schematu leczniczego można znaleźć w artykule doktora Ciribassiego, zatytułowanym Understanding Behavior – Feliny Hyperesthesia Syndrome: „Niezależnie od tego, na której grupie leków oprze się terapia, najlepiej zacząć ją od jak najmniejszej dawki, zwiększając ją stopniowo aż do uzyskania pożądanej odpowiedzi organizmu. Celem takiego działania jest zminimalizowanie ewentualnych niepożądanych skutków ubocznych, takich jak przedłużający się brak łaknienia lub nadmierne otumanienie. Kiedy częstotliwość kocich zachowań osiągnie poziom zadowalający, dalsze leczenie powinno utrzymywać się w niezmienionej formie przez 4–6 miesięcy. Dopiero wtedy można zacząć stopniowo zmniejszać dawkę podawanego leku (o 25% co 1–2 tygodnie), aż do całkowitego odstawienia. Jeśli natomiast zachowania niepożądane u pacjenta powrócą lub wzrosną w okresie zmniejszania dawki leku, należy wrócić do poprzedniej skutecznej dawki i utrzymać ją ponownie przez 4–6 miesięcy, zanim zostanie podjęta kolejna próba stopniowego odstawienia. Zdarzają się pacjenci, u których leki muszą być podawane dożywotnio”. Poza lekami stricte psychotropowymi zdarza się też, że lekarze decydują się na terapie prewencyjne lekami o ukierunkowanym działaniu w celu obserwacji reakcji organizmu na leczenie konkretnej grupy zaburzeń. I tak w celu zredukowania potencjalnego podłoża świądowego zazwyczaj podaje się kortykosteroidy (według literatury lekiem z wyboru jest to Prednizolon), natomiast w przypadku próby w kierunku zaburzeń ze spektrum padaczki testowo podawana jest Gabapentyna. Nie oznacza to, oczywiście, że każdy kot, u którego zastosowano farmakoterapię w leczeniu FHS, będzie skazany na tę formę działania do końca swoich dni. Niemniej jednak ja w swojej praktyce staram się sięgać po tę formę działania tylko w przypadkach bardzo zaawansowanego zaburzenia, gdy zwierzak jest już na etapie wyrządzania fizycznej krzywdy sobie lub innym. Jeśli natomiast wciąż jeszcze jest szansa na rozładowanie jego zachowania innymi metodami, wolę kierować się ku łagodniejszej formie suplementacyjnej, diecie oraz pracy środowiskowej. Staram się też w proponowanej terapii nie korzystać z rozwiązań takich jak kołnierz weterynaryjny czy obandażowywanie rozdrapywanych czy rozlizywanych przez kota miejsc na ciele, jeśli podejrzewam, że taka forma działania mogłaby zwiększyć poziom stałego stresu u kociego pacjenta. Oczywiście, są sytuacje, gdy nie da się pracować bez wdrożenia tych metod, jednak osobiście wolę ich unikać, jeśli mogę. Praca środowiskowa i sposoby reagowania Drugi rodzaj działań dotyczy postępowania środowiskowego. Często powtarzanym w tym kontekście zaleceniem jest „wyeliminowanie z otoczenia kota wszelkich czynników potencjalnie wywołujących stres u zwierzęcia”. Rada, choć doskonała i z pewnością skuteczna po wprowadzeniu, często jest jednak niemożliwa do zrealizowania w praktyce. Mimo wszystko warto jednak wziąć ją pod uwagę i usunąć jak najwięcej potencjalnych stresorów środowiskowych z otoczenia kota. Drugim ważnym krokiem jest wprowadzenie w kocim świecie jak największej ilości rutyny i powtarzalności – rzeczy powinny odbywać się w możliwie stałym trybie, o tych samych porach, z tym samym natężeniem. Im bardziej przewidywalna jest kocia rzeczywistość, tym lepiej zwierzak się w niej odnajduje, a więc ma mniej stresu i mniej powodów do wystąpienia niepożądanych zachowań w postaci napadu FHS. Dotyczy to więc pór zabawy, karmienia, interakcji itp. Warto jednocześnie zadbać o urozmaicenia środowiskowe – nie wolno bowiem zapominać, że dla części kocich jedynaków przyczyną zaburzenia jest nuda. Stąd każdy dodatkowy element, taki jak: kryjówka z kartonu, drapaki, półki, zabawka edukacyjna wydzielająca kotu przysmaki, mata węchowa itd., który kot będzie miał do swojej stałej dyspozycji, może poprawiać jego samopoczucie i zmniejszać ilość epizodów. Jeśli w domu zwierząt jest więcej, należy też zadbać o to, by nie musiał rywalizować o żadne zasoby – konieczna może więc okazać się ich multiplikacja (w domu zamieszkanym przez większą liczbę zwierząt szczególny nacisk należy położyć na bezpieczne kryjówki). Jednocześnie należy zadbać o aktywną stymulację kota, zapewniając mu czas na spokojne i regularne kontakty społeczne w takiej formie, w jakiej je lubi: sesję zabawy lub bliskości z opiekunem, kontrolowany kontakt z innym zwierzęciem, element pogoni i chwytania ofiary itp. Po takiej sesji powinna nastąpić nagroda w postaci niewielkiego, wydzielonego przez opiekuna posiłku lub kilku zdrowych, dopasowanych do kocich potrzeb przysmaków. Należy pamiętać, że w ten sposób nagradzamy spokój i opanowanie u kota – jeśli zwierzak z jakichś przyczyn się zdenerwuje i dojdzie do ataku FHS, należy poczekać, aż zachowanie się wyciszy. Kota podczas ataku nie należy gonić, chwytać ani przytulać, gdyż może go to jeszcze bardziej wyprowadzić z równowagi. Z kolei w bezpośrednim dotyku (np. podczas głaskania) warto skupiać się jedynie na tych obszarach ciała, które pod kątem falowania skóry są bezpieczne, a więc głównie na okolicy głowy i pyszczka. Nagłe dotknięcie... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 6 wydań czasopisma "Animal Expert" Dostęp do wszystkich archiwalnych numerów czasopisma w wersji elektronicznej Zniżki na konferencje i szkolenia ...i wiele więcej! Sprawdź

skurcze grzbietu u kota